Genç olmak gerçekten de zor iş, hele de Türkiyede gerçekten çok zor iş ilk orta derken bir maratondur koştururlar, bu dönemde aileler kendilerinden geçerler sanki tüm eş dost bir kumar oynar herkes masaya çocuğunu koyar. ve her biri kazanmak için çocuğunu oradan oraya sürükler ama hiçbiri evladına sormaz ne istediğini yada nerede olmak istediğini, dedik ya kumar masası diye burada kaybeden büyük kaybediyor. evladı iyi bir okulu kazanamayınca yada güzel bir bölümü tuturamaynca kaybetmiş oluyor. Ailelerimizin gururu inciniyor kumar masasından yenik ayrılıyor. halbuki bize biz gençlere hiç sormuyorlar ne olmak istiyorsun yada okumak istiyormusun diye, çünkü onlar bizim yerimize düşünyorlar. orta okulu şu okulda liseyi şu süper lisede üniversiteyi şu üniversitenin şu bölümünde okuyacak diye önceden düşünmüşler ve karalaştırmşlardır. bizim bu dönemde ne seçme şansımız vardır. ne de itiraz etme hakkımız hiçbiri yoktur. işte bu sebeptendirki hepmiz üniveristeye gelince anlıyoruz. yanlış yerde olduğumuzu aslında bizim yaşamak istediğimizin bu olmadığını ama iş işten geçmiş oluyor.

İyi kötü 4 yılımızı üniversitede harcıyoruz. şunu da söylemek istiyorm üniversitede genelde 4 yıl boş vakitlerle aylaklıkla geçer bunun sebebi de bundan önceki hayatımızda aileye olan bağlılık burada bitmiş ve özğürlüğün tadını çıkmaraya çalışdığımzdandır. neticede üniversite bitmeye yakın ben bu bölümü zaten hiç istemedim ben burayı okumayacaktım deriz. ve vakit varken en iyisimi bir kaç dersten kalayımda okulu uzatalım diye düşünürüz. derken yaşımız 25 olur ve biz birşeyler kazanmak isterken zamanımızı kaybederiz.  ve geçen her saniye hayatımızı erteleriz.

Şunu unutmayın biz 23 yıldır. bir kafesin içinde büyütüldük ve şimdi o kafesin kapağını açıyorlar. İşte önemli olan bundan sonra nasıl hareket etmendir. Artık hayat bizim kafes yok ve özel olarak yemde yok, bundan sonra kendimiz kazanacağız kendimiz çalışacağız. İşte bunun için Kafesin kapağı açılır açılmaz dışarıya fırlamıyacağız. çünkü 23 yıldır uçmuyoruz. Hemen yere düşeriz yavaş yavaş hareket edeceğiz ve gene düşeceğiz ama asla yılmayacağız çünkü bizim doğamızda uçmak var ne kadar düşersek düşelim eğer ölmüyorsak daha güçlü bir şekilde uçamayı öğreniriz

Ben 4 yılda geleceğimle ilgili büyü kararlar verdim, ve en sonunda hayatımı devam ettirebileceğim mesleğimi seçtim, babam gibi 2.el eşya alan bir olmak istemediğim için 2.el eşya alanlar için vermiş olduğu reklamları büyük firmalar içinde vermeye başladım ve yavaş yavaş iyi yertlere gelmeye başladım.
Yazar: " Bekir Günay "